তিৰি তিৰি ভাটৌ
'তোৰ যে তাইৰ প্ৰতি ইমান দৰাদ, তই কি তাইৰ মৰাদ?'- ৰুমীৰ খং উঠলি মুখোত যি আহে তাকে কয়। মোক 'তই' বুলি মাতলিয়ে গম পাওঁ মানহুজেনীৰ খং উঠচি।
'কিনো কইছোৱা হা, এই কাম কৰা তিৰটোৰ লগোত যোৰে দিছোৱাহ, যা তা কথা নকপা, বুটছা? ধুইনা ধুইনা আপি-তিৰি কাকো বিছৰি নাপলাহ আৰো, কাম কৰা তিৰটোকহে বিছৰি পালাহ মোৰ লগোত যোৰে দিবে?'- মোৰো মাথা গৰাম হৈ গেইছি। সেনকে কবা নালগেতো। কাম কৰা তিৰিৰ লগোত সেনকে ভাববে লাগেনা কউচুন? ইমেন গেয়া গুজৰো বুলি ভাবছি!
'কে, মই যিয়ে নকলো তাইক, যেনকে নচলও তাইক আপনি কে মাত দিবে লাগে? সেইকাৰাণে তাই মোক পাত্তা নেদা হইচি! আপনি তাইৰ ওচৰোতে মোক হাকা-বাধা কে কৰে? আপনাৰ ওচৰোততো তাই লাডডু, যি কইৰবা কয় দাউৰ মাৰি তাকে কইৰবু। আপনাক মনে মনে তাই কিমেন চাই, কেনকে চাই থাকে মইহে জানো। আপনি কত বুজবো? মই গাৰ্ড দিবাই লাইগবু। মতা মানহুৰ কোনো বিস্বেস নাই, তিৰি-আপি কিবে এটা হলিয়ে হল।' কাম কৰা তিৰটোক যিতাই তিতাই গালি পাৰলি মই পাতা দেওঁ কাৰাণেই খং উঠচি এখেতোৰ তাৰমানে। 'তিৰটোক মই শাসন কইৰলি আপনি ৰবা নৰা হয় কে? মোৰ কামখিনি মই কৰে লবাই লাইগবু। আপনি এগলাখান কথাত মাত নেদবোচোন। সেনধে লাই পায় বুতছিনে।'
'সেহাত মেচিন নহায়টো, মানহুই হয়। এইবাৰ পলেলি বা নাহা হলি মোক নকপা কিন্তু। মই মানহুৰ ওচৰোত সৰু হৈ হৈ কাম কৰা আপি, তিৰি বিছৰি ফুৰবা নৰো।'- মানহুজেনীৰ এই স্বভাৱটোৰ কাৰাণে কোনো কামকৰা তিৰি/ আপি তিনিমাহোৰ বেছি নিতকে।
'হবো ইতা লেকচাৰ মাইৰবা নাঙ্গে, আৰো গেলিও কোনোদিনে নকাও আপনাক। নিজে কৰিম চ'ব। কিনো কৰি দিছি তাই?'- নকবো! নাহা হৱাৰ লগে লগে মোৰ মাথা খাই মাইৰবু।
'হবো দা, পাক্কা নকপা কিন্তু। মই এনাকে আপি বিছৰি ফুৰবে নৰো, নৰো, নৰো।'
কামকৰা তিৰতোই মোক পাত্তা দেই, সেটো হয়। মিছা কলি কিডেল হবো? কিন্তু সেগলা কথা সেনকে ভাববা নালগে নহায়। আৰো মই তাইক সেনকে চামনা? কিবা চিন্তেত মৰো, দুনিয়াখানোৰ টেনচন আৰো মানহুজেনী এগলাখানোতে বেস্তো।
সেইদনা অবুশ্যে মই কামকৰা তিৰটোক ফোনোত কথা পাতি থাকা শুনচু- 'এই গৰেৰ বাইদোতাৰে বাল লাগেনা ৰে বাই, যহন তহন খালি খি...চ খি...চ পিট পিট কৰতে থাহে, একদম বাল লাগেনা।’ ‘হ ৰে চাইৰা দিতাম গৰটা, আঙগোৰ কাজ গৰেৰ খমতি আছে? কিন্তু গৰেৰ মালিক দাদাটা খুব বাল’ৰে। বাইদোৰে খিচু কইতে দেইনা, বৰ’ বালো মানচি। আমাৰে খম্পুটাৰ থেইকা এনআৰচি খাগজ-তাগজ বাইৰ খইৰা দিছে, ফৰম ফুৰাইয়া দিছে। খিৰুম খইৰা গৰতা চাৰি কওৰে বাই।' আজি মোৰ মানুহজেনীৰ গালি শুনি তিৰটোৰ এই কথাগিলান মোৰ বেকগ্ৰাউণ্ডোত বাইজবা ধৰচি। মোৰ মানহুজেনীৰ যিহে মাথাখাৰাব! কিবে তেৰিবেৰি কইৰলি তাই দাইৰেক্ট মোৰ ইজ্জাত নিলাম কইৰ দিবা পাৰে। কথাই কথাই কয়- 'আপনাৰ এই দমিনেটিং নেচাৰটো মোৰ এক্কাবাৰে ভাল নালগে। আপনাৰ কথামতে নাচা তিৰি যেদি বিছৰিছিল গাৱঁ’ৰ কোনবা আনপঢ় গাৱাঁৰ এটা উঠে আইনবা লাইগছিল। আমাৰ নিচনা পঢ়া-শুনা আপি কে বিছিৰছিল?'
বাপ্পা অই সাৱধান ইন্দিয়া, ক্ৰাইম পেট্ৰ'ল চাই চাই চ'ব ব'য়া কথা গিলানে শিকচি। নিজোৰ আত্মসন্মানোক লৈ ইমানেই বেছি গা উঠচি যি মতাটোক মানহু বুলি নামনাই হৈছি। তিৰিৰ গাত তামচাতে হাত দিবা লাগলিও হাজাৰবাৰ ভাববে লাইগবু আপনি, তিৰিহে উল্টে মতাক চৰাবো, মাইৰবু। সেনধোক জোকে ললি যিমেন জোৰে পাৰে পিঠিত থাপ্পাৰ মাৰি দিবো। আমি মাইৰবে হাত তুললিও কবো- ‘আপনি মোৰ গাত হাত তুলচি, মাই অই বাপ্পা অই, আপনি ইতা মোক মাইৰবাও পাৰা হ’ল! আপনি মোক এক্কাবাৰে ভাল নাপাৱা হৈছি। আপনি মোক নামেতবু আৰো।’ তাৰ পিছোত কাইন্দবে ধইৰবু।
‘অ মই মাইৰবে হাত ডাঙচু হে, তুমি দেখো মাৰিয়ে দিয়া, তিতাটো একবাৰো ভাবি নাচোৱাহ।’
‘আপনি কি কয় হা, মই হলো গোলাপোৰ পাহি আৰু আপনাৰ গড়োৰ ছাল। আপনি মোৰ লগোত তুলনা কইৰচি। আৰো আপনাক মই মৰমোতহে মাৰো।’
'হইচি ডা, মৰমোতে মাৰাহনা খঙোত মাৰা আমাৰ জানা আছে।'
সেইকাৰাণেই বেছি তেৰি বেৰি কইৰলি ‘সাৱধান ইন্দিয়া’ত দেখোৱাৰ নিচনাকে থানাত যায় কবো তাই - ‘মোৰ মানহুটোই মোৰ ওপৰত বৰ অত্যাচাৰ চলেচি, কাম কৰা তিৰিৰ পাল্লাত পইৰচি মোৰ মানহুটো। মোৰ ঘৰখান আপনি বাচোও।’
‘কাৰ কথা কইচি হা আপনি, নাম নকাইকে? কোনে আপনাৰ ওপৰত অত্যাচাৰ কইৰচি?’
‘মোৰ মানহুটোই কইৰচি!’
‘কোন মানহু হা, নাম নকাইকে?’
‘নাম কবা নৰো, মইৰলিও নকাও, পাপ লাইগবু।’- বাপ্পা অই নামটো মুখুত নলাই বুলিহি বাচিছো দক। অন্ধবিস্বেসটোই বাছালাক আৰো অলাপ চলাপ থাইকপেও লাগে।
'তোৰ যে তাইৰ প্ৰতি ইমান দৰাদ, তই কি তাইৰ মৰাদ?'- ৰুমীৰ খং উঠলি মুখোত যি আহে তাকে কয়। মোক 'তই' বুলি মাতলিয়ে গম পাওঁ মানহুজেনীৰ খং উঠচি।
'কিনো কইছোৱা হা, এই কাম কৰা তিৰটোৰ লগোত যোৰে দিছোৱাহ, যা তা কথা নকপা, বুটছা? ধুইনা ধুইনা আপি-তিৰি কাকো বিছৰি নাপলাহ আৰো, কাম কৰা তিৰটোকহে বিছৰি পালাহ মোৰ লগোত যোৰে দিবে?'- মোৰো মাথা গৰাম হৈ গেইছি। সেনকে কবা নালগেতো। কাম কৰা তিৰিৰ লগোত সেনকে ভাববে লাগেনা কউচুন? ইমেন গেয়া গুজৰো বুলি ভাবছি!
'কে, মই যিয়ে নকলো তাইক, যেনকে নচলও তাইক আপনি কে মাত দিবে লাগে? সেইকাৰাণে তাই মোক পাত্তা নেদা হইচি! আপনি তাইৰ ওচৰোতে মোক হাকা-বাধা কে কৰে? আপনাৰ ওচৰোততো তাই লাডডু, যি কইৰবা কয় দাউৰ মাৰি তাকে কইৰবু। আপনাক মনে মনে তাই কিমেন চাই, কেনকে চাই থাকে মইহে জানো। আপনি কত বুজবো? মই গাৰ্ড দিবাই লাইগবু। মতা মানহুৰ কোনো বিস্বেস নাই, তিৰি-আপি কিবে এটা হলিয়ে হল।' কাম কৰা তিৰটোক যিতাই তিতাই গালি পাৰলি মই পাতা দেওঁ কাৰাণেই খং উঠচি এখেতোৰ তাৰমানে। 'তিৰটোক মই শাসন কইৰলি আপনি ৰবা নৰা হয় কে? মোৰ কামখিনি মই কৰে লবাই লাইগবু। আপনি এগলাখান কথাত মাত নেদবোচোন। সেনধে লাই পায় বুতছিনে।'
'সেহাত মেচিন নহায়টো, মানহুই হয়। এইবাৰ পলেলি বা নাহা হলি মোক নকপা কিন্তু। মই মানহুৰ ওচৰোত সৰু হৈ হৈ কাম কৰা আপি, তিৰি বিছৰি ফুৰবা নৰো।'- মানহুজেনীৰ এই স্বভাৱটোৰ কাৰাণে কোনো কামকৰা তিৰি/ আপি তিনিমাহোৰ বেছি নিতকে।
'হবো ইতা লেকচাৰ মাইৰবা নাঙ্গে, আৰো গেলিও কোনোদিনে নকাও আপনাক। নিজে কৰিম চ'ব। কিনো কৰি দিছি তাই?'- নকবো! নাহা হৱাৰ লগে লগে মোৰ মাথা খাই মাইৰবু।
'হবো দা, পাক্কা নকপা কিন্তু। মই এনাকে আপি বিছৰি ফুৰবে নৰো, নৰো, নৰো।'
কামকৰা তিৰতোই মোক পাত্তা দেই, সেটো হয়। মিছা কলি কিডেল হবো? কিন্তু সেগলা কথা সেনকে ভাববা নালগে নহায়। আৰো মই তাইক সেনকে চামনা? কিবা চিন্তেত মৰো, দুনিয়াখানোৰ টেনচন আৰো মানহুজেনী এগলাখানোতে বেস্তো।
সেইদনা অবুশ্যে মই কামকৰা তিৰটোক ফোনোত কথা পাতি থাকা শুনচু- 'এই গৰেৰ বাইদোতাৰে বাল লাগেনা ৰে বাই, যহন তহন খালি খি...চ খি...চ পিট পিট কৰতে থাহে, একদম বাল লাগেনা।’ ‘হ ৰে চাইৰা দিতাম গৰটা, আঙগোৰ কাজ গৰেৰ খমতি আছে? কিন্তু গৰেৰ মালিক দাদাটা খুব বাল’ৰে। বাইদোৰে খিচু কইতে দেইনা, বৰ’ বালো মানচি। আমাৰে খম্পুটাৰ থেইকা এনআৰচি খাগজ-তাগজ বাইৰ খইৰা দিছে, ফৰম ফুৰাইয়া দিছে। খিৰুম খইৰা গৰতা চাৰি কওৰে বাই।' আজি মোৰ মানুহজেনীৰ গালি শুনি তিৰটোৰ এই কথাগিলান মোৰ বেকগ্ৰাউণ্ডোত বাইজবা ধৰচি। মোৰ মানহুজেনীৰ যিহে মাথাখাৰাব! কিবে তেৰিবেৰি কইৰলি তাই দাইৰেক্ট মোৰ ইজ্জাত নিলাম কইৰ দিবা পাৰে। কথাই কথাই কয়- 'আপনাৰ এই দমিনেটিং নেচাৰটো মোৰ এক্কাবাৰে ভাল নালগে। আপনাৰ কথামতে নাচা তিৰি যেদি বিছৰিছিল গাৱঁ’ৰ কোনবা আনপঢ় গাৱাঁৰ এটা উঠে আইনবা লাইগছিল। আমাৰ নিচনা পঢ়া-শুনা আপি কে বিছিৰছিল?'
বাপ্পা অই সাৱধান ইন্দিয়া, ক্ৰাইম পেট্ৰ'ল চাই চাই চ'ব ব'য়া কথা গিলানে শিকচি। নিজোৰ আত্মসন্মানোক লৈ ইমানেই বেছি গা উঠচি যি মতাটোক মানহু বুলি নামনাই হৈছি। তিৰিৰ গাত তামচাতে হাত দিবা লাগলিও হাজাৰবাৰ ভাববে লাইগবু আপনি, তিৰিহে উল্টে মতাক চৰাবো, মাইৰবু। সেনধোক জোকে ললি যিমেন জোৰে পাৰে পিঠিত থাপ্পাৰ মাৰি দিবো। আমি মাইৰবে হাত তুললিও কবো- ‘আপনি মোৰ গাত হাত তুলচি, মাই অই বাপ্পা অই, আপনি ইতা মোক মাইৰবাও পাৰা হ’ল! আপনি মোক এক্কাবাৰে ভাল নাপাৱা হৈছি। আপনি মোক নামেতবু আৰো।’ তাৰ পিছোত কাইন্দবে ধইৰবু।
‘অ মই মাইৰবে হাত ডাঙচু হে, তুমি দেখো মাৰিয়ে দিয়া, তিতাটো একবাৰো ভাবি নাচোৱাহ।’
‘আপনি কি কয় হা, মই হলো গোলাপোৰ পাহি আৰু আপনাৰ গড়োৰ ছাল। আপনি মোৰ লগোত তুলনা কইৰচি। আৰো আপনাক মই মৰমোতহে মাৰো।’
'হইচি ডা, মৰমোতে মাৰাহনা খঙোত মাৰা আমাৰ জানা আছে।'
সেইকাৰাণেই বেছি তেৰি বেৰি কইৰলি ‘সাৱধান ইন্দিয়া’ত দেখোৱাৰ নিচনাকে থানাত যায় কবো তাই - ‘মোৰ মানহুটোই মোৰ ওপৰত বৰ অত্যাচাৰ চলেচি, কাম কৰা তিৰিৰ পাল্লাত পইৰচি মোৰ মানহুটো। মোৰ ঘৰখান আপনি বাচোও।’
‘কাৰ কথা কইচি হা আপনি, নাম নকাইকে? কোনে আপনাৰ ওপৰত অত্যাচাৰ কইৰচি?’
‘মোৰ মানহুটোই কইৰচি!’
‘কোন মানহু হা, নাম নকাইকে?’
‘নাম কবা নৰো, মইৰলিও নকাও, পাপ লাইগবু।’- বাপ্পা অই নামটো মুখুত নলাই বুলিহি বাচিছো দক। অন্ধবিস্বেসটোই বাছালাক আৰো অলাপ চলাপ থাইকপেও লাগে।
No comments:
Post a Comment